در این نوشته می خوانید:
- 1 علل انجام کاهش مینای دندان
- 2 نحوه استریپینگ یا تراش بین دندان ها
- 3 مدت زمان تراش مینای بین دندان ها
- 4 آیا با استریپینگ بین دندان ها احتمال آسیب به دندان ها یا پوسیدگی آنها وجود دارد؟
- 5 آیا پس از استریپینگ بین دندان ها دردی وجود خواهد داشت؟
- 6 خطرات احتمالی تراش مینای بین دندان ها
- 7 آیا این حتمال وجود دارد که فرایند موفقیت آمیز نباشد؟
- 8 آیا استریپینگ بین دندان ها منجر به بروز بیماری لثه می شود؟
- 9 فواصل بوجود آمده در پایان استریپینگ
اگر ارتودنتیست شما انجام فرایندی به نام تراش یا کاهش سطح مینای بین دندان ها را توصیه کرده است؛ بهتر است ابتدا مقداری اطلاعات راجع به آن کسب کنید و از مزایا و خطرات آن بیشتر بدانید تا با خیال راحت برای انجام آن اقدام کنید. در این مقاله قصد داریم به پاسخ برخی پرسش هایی بپردازیم که ممکن است در مورد این درمان به ذهن شما خطور کنند.
تراش یا کاهش مینای بین دندان ها که تحت عنوان استریپینگ یا کاهش بین دندان ها نیز شناخته می شود، به برداشتن مکانیکی مقدار اندکی از بیرونی ترین سطح مینای دندان از قسمت تماس آن با دندان مجاور گفته می شود و درمانی انتخابی است. امکان کاهش ضخامت مینای برخی دندان های خاص تا ½ میلی متر نیز وجود دارد.
علل انجام کاهش مینای دندان
گاهی اوقات، طی درمان ارتودنسی ممکن است اگر تنها اندکی فضای اضافی وجود داشت دندان ها به درستی کنتر یکدیگر قرار می گرفتند و وضعیت بایت بهبود پیدا می کرد. این کار زمانی مفید است که فشردگی و نامرتبی دندان ها بسیار اندک باشد و تنها نیاز باشد حجم بسیار اندکی از سطح دندان تراشیده شود و از سوی دیگر، کشیدن دندان های دائم یا افزایش عرض قوس دندانی یا همان وسیع کردن کام بهترین گزینه ها نباشند. به عبارت دیگر، این درمان آخرین راه ممکن است و برای جلوگیری از کشیدن دندان ها انجام می شود زیرا می تواند فضای ایده آل برای قرار گرفتن درست همه دندان ها کنار یکدیگر را فراهم آورد. این کار معمولاً روی چندین دندان انجام می شود. هدف دیگر تراش مینای بین دندان ها تغییر شکل دندان ها است.
نحوه استریپینگ یا تراش بین دندان ها
گاهی اوقات، حدود یک هفته قبل از انجام فرایند، برای ایجاد فضا به طور موقت، حلقه های کشی ریزی به نام سپراتور (جدا کننده) بین دندان ها قرار داده می شود تا دندان ها را مقداری از یکدیگر جدا کند. فرایند استریپینگ مینای بین دندان ها با دست و با استفاده از ابزارهای مختلفی انجام می شود، از جمله، استریپ (نوار) های منعطف پوشیده از الماس که به صورت رفت و برگشتی، مانند سوهان ناخن، بین دندان ها حرکت داده می شوند؛ مته دندانپزشکی بسیار تیز؛ و نیز با نوعی دیسک دسته دار (دریل). از این ابزارها به گونه ای استفاده می شود تا ضخامت بسیار اندکی از سطح مینای دندان ها تراشیده شود تا فضای کافی برای انجام درمان ارتودنسی ایجاد شود.
مدت زمان تراش مینای بین دندان ها
کاهش اینترپروکسیمال (بین دندانی) تنها چند دقیقه زمان می برد و می توان آن را تنها طی یک جلسه انجام داد یا آن را طی چند جلسه تقسیم نمود.
آیا با استریپینگ بین دندان ها احتمال آسیب به دندان ها یا پوسیدگی آنها وجود دارد؟
خیر. ارتودنتیست تنها حداقل مقدار کافی از مینای دندان ها را می تراشد تا آنها را در یک راستا کنار یکدیگر قرار دهد. روی هر دندان آنقدر مینا باقی می ماند که سلامت آن حفظ شود. مطالعات حاکی از این هستند که نرخ پوسیدگی دندان هایی که کاهش مینای بین دندانی داشته اند بیشتر از دندان های طبیعی نیست. ارتودنتیست پس از اتمام فرایند، به طور موقت دندان ها را با وارنیش فلوراید پوشش خواهد داد تا به مینای دندان کمک کند خود را “ترمیم” کند. علاوه بر این به بیمار توصیه می شود از دهانشویه های فلورایده فاقد الکل استفاده نماید تا مینای آن را قوی نگه دارند.
آیا پس از استریپینگ بین دندان ها دردی وجود خواهد داشت؟
خیر. مینای دندان ماده ای است که بیرونی ترین لایه پوسته دندان را تشکیل می دهد. این بخش دندان حاوی هیچ عصبی نیست در نتیجه طی تراش آن هیچ درد و ناراحتی احساس نمی شود. از آنجا که نیاز است تنها لایه بسیار نازکی از دندان تراشیده شود، هیچ بی حس کننده ای استفاده نمی شود، هر چند ممکن است مقداری کشش عجیب و فشار طی انجام فرایند احساس شود. برخی بیماران ممکن است مقداری حساسیت به غذاها و نوشیدنی های سرد یا داغ را به طور موقت تجریه کنند که پس از چند روز به حالت طبیعی بر خواهد گشت.
خطرات احتمالی تراش مینای بین دندان ها
دندان هایی که تحت استریپینگ مینای بین دندانی قرار گرفته اند، اگر سطح مینای آنها توسط ارتودنتیست پولیش نخورده و صیقلی نشده باشد مستعد انباشته شدن پلاک هستند.
آیا این حتمال وجود دارد که فرایند موفقیت آمیز نباشد؟
برای آنکه درمان ارتودنسی موفقیت آمیز باشد، باید نسبت به درمان خود متعهد باشید. باید به طور منظم به ارتودنتیست مراجعه نمایید و مراقب دندان ها و براکت های خود باشید. به عنوان یک قانون کلی، بیمارانی که به خوبی با درمان خود همکاری می کنند به نتایج خوبی دست می یابند، در حالی که افرادی که همکاری خوبی ندارند نتایج خوبی نیز نخواهند گرفت. در صورت شکسته شدن مکرر براکت ها یا عدم تمیز نگه داشتن دندان ها ممکن است روند درمان متوقف شود و باعث شود دندان های شما در وضعیتی بدتر از زمان آغاز درمان قرار بگیرند.
آیا استریپینگ بین دندان ها منجر به بروز بیماری لثه می شود؟
خیر. انجام این فرایند به هیچ عنوان باعث نمی شود دندان ها بیشتر در معرض خطر بیماری لثه قرار بگیرند. برای این منظور تنها کافی است در طول درمان ارتودنسی دندان ها و لثه های خود را تمیز نگه دارید.
فواصل بوجود آمده در پایان استریپینگ
پس از انجام فرایند تراش مینای بین دندان ها، فاصله بسیار اندکی بین آنها قابل مشاهده خواهد بود. روی هم رفته، ایجاد فاصله بین دندان ها هدف اصلی این فرایند بوده است. با این تفاوت که این فاصله های جدید برای دیگران قابل مشاهده نخواهند بود و با پیشرفت درمان ارتودنسی، به تدریج و به طور کامل از بین خواهند رفت.