در این نوشته می خوانید:
اصطلاح اپن بایت به عدم تماس بین دندان ها قدامی یا خلفی اشاره می کند. اپن بایت به یک دسته عوامل اسکلتی، دندانی، و عادتی ربط داده می شود. بروز اپن بایت را می توان به عوامل ژنتیکی، آناتومیک، و محیطی نیز ربط داد. با این حال، داشتن قابلیت بازگشت به حالت قبل پس از درمان های مرسوم ارتودنسی یا جراحی وجود دارد. بنابراین، درمان اپن بایت یکی از چالش بر انگیزترین درمان هایی است که برای دفورمیتی های دنتوفاسیال (دندان- چهره) انجام می شوند.
اپن بایت چیست؟
اپن بایت یکی از متفاوت ترین دسته بندی های مال اکلوژن ها است و می تواند به شکل های مختلف تعریف شود. برخی مؤلفان مشخص نموده اند که اپن بایت یا گرایش بایت به سمت آن، زمانی اتفاق می افتد که اوربایت کوچکتر از حد طبیعی باشد. مشخصه بارز اپن بایت عدم ارتباط دندان های جلوی فک های بالا و پایین با یکدیگر است. یکی دیگر از تعاریف اپن بایت عبارت است از وجود فاصله عمودی بین لبه های جونده دندان های جلوی فک های بالا و پایین، هر چند عدم تماس عمودی دندان ها می تواند بین اجزاء جلویی و باکال دهان نیز اتفاق بیفتد.
اپن بایت قدامی
اپن بایت قدامی مال اکلوژنی است که وقتی دندان های عقب دهان روی یکدیگر قرار می گیرند، هیچ تماسی بین دندان ها در قسمت جلویی قوس دندانی وجود ندارد. وقتی مال اکلوژن تا اجزاء عقبی دهان ادامه پیدا کند، این نوع اپن بایت، ترکیبی نامیده می شود.
از بین مال اکلوژن هایی که اغلب در مطب های ارتودنسی تحت درمان قرار می گیرند، اپن بایت یکی از شایع ترین و از نظر قابلیت درمان، یکی از دشوارترین موارد است. وقتی علت بروز این مال اکلوژن چند عامل باشد، و موجب بروز مشکلات زیبایی شود، در ادای برخی اصوات و حروف مشکل وجود داشته باشد، و شرایط فیزیولوژیکال نامطلوبی وجود داشته باشد، اپن بایت می تواند علل دندانی، اسکلتی، یا ترکیبی داشته باشد. درمان اپن بایت می تواند با ابزارهای ثابت ارتودنسی به راحتی انجام شود.
با این حال، برای درمان اپن بایت اسکلتی رویکردهای جامع تری نیاز خواهد بود، مثلاً ممکن است مداخلات جراحی ارتوگناتیک نیاز باشند. اپن بایت دندانی در بیمارانی که در حال رشد هستند، می تواند با ابزارهای فانکشنال و پس از آن با یک دوره حفظ با ابزارهای متحرک ارتودنسی درمان شود. احتمالاً قبل از دوره رشد بلوغی و در طول آن، انسداد بینی وجود دارد. فعالیت بیش از حد زبان، در حین انجام عمل قورت دادن یا حتی در حال استراحت، می تواند جهت گیری طولی دندان های پیش را تغییر دهد که می تواند منجر به اپن بایت شود.
اپن بایت خلفی
اپن بایت خلفی عبارت است از عدم تماس دندان های عقب دهان زمان قرار گرفتن دندان های جلوی دهان روی یکدیگر.
در این تصویر مشاهده می کنید که هیچ اکلوژنی بین دندان های پرمولر فک های بالا و پایین وجود ندارد. دندان های مولر فک های بالا و پایین تماس ناچیزی با یکدیگر دارند.
دسته بندی اپن بایت
- اپن بایت ساده: از دندان نیش سمت راست تا دندان نیش سمت چپ، با وجود 4 میلی متر یا بیشتر فاصله بین دندان های مرکزی.
- اپن بایت ترکیبی: از دندان های پرمولر یک سمت تا دندان های پرمولر سمت دیگر.
- اپن بایت اولیه: از دندان های مولر یک سمت تا دندان های مولر سمت دیگر.
انواع اپن بایت
اپن بایت دندانی یا اپن بایت کاذب: در این نوع اپن بایت دندان ها به شکلی ظاهر می شوند که به نظر هیچ تغییری در پایه استخوانی وجود ندارد اما این فراتر از دندان های نیش نمی رود. ساختار چهره این بیماران و ارتباط بین استخوان ها طبیعی است اما مشکلات دنتو- آلوئولار وجود دارد.
اپن بایت اسکلتی یا اپن بایت واقعی: در این نوع اپن بایت اجزاء آلوئولار دخیل یا بد شکل هستند و ویژگی های دراز بودن صورت مشاهده می شوند.
علل اصلی بروز اپن بایت
مکیدن انگشت یا پستانک: وقتی فردی انگشت خود یا پستانک (یا هر شیء خارجی دیگری مانند مداد) می مکد، حالت دندان های خود را تخریب می کند و موجب بروز اپن بایت می شود.
فشردن زبان پشت دندان ها: اپن بایت می تواند زمانی اتفاق بیفتد که فرد حین حرف زدن یا قورت دادن، زبان خود را پشت دندان های جلوی فک های بالا یا پایین خود فشار می دهد. این فشار می تواند منجر به ایجاد فاصله بین دندان ها نیز شود.
اختلالات فکی- گیجگاهیTMD: اختلالات TMDموجب بروز درد مزمن در فک می شوند. گاهی اوقات، افراد از زبان خود برای جدا کردن دندان ها و باز گرداندن فک ها به حالت درست استفاده می کنند، که می تواند موجب بروز اپن بایت شود.
مشکلات اسکلتی: این اتفاق زمانی رخ می دهد که فک های شما به جای موازی رشد کردن، دور از یکدیگر رشد می کنند، که البته اغلب این وضعیت تحت تأثیر عوامل ژنتیکی است.
درمان های اپن بایت
درمان های مختلفی برای اپن بایت وجود دارد. ارتودنتیست بر اساس سن بیمار، یا دائمی یا شیری بودن دندان های او توصیه های خاصی می کند. روش های درمان عبارتند از:
- تغییرات رفتاری
- درمان های مکانیکی، از جمله استفاده از براکت های ارتودنسی
- جراحی
وقتی اپن بایت در کودکانی اتفاق می افتد که هنوز اکثر دندان های شیری خود را دارند، این مشکل می تواند به صورت خود به خود بر طرف شود، زیرا کارهایی که کودک انجام می دهد و موجب بروز این مشکل می شوند- مکیدن انگشت یا پستانک- می توانند متوقف شوند.
در صورتی که اپن بایت در زمانی اتفاق بیفتد که دندان های دائمی به تدریج جای دندانی های شیری را می گیرند، اما هنوز به طور کامل رشد نکرده اند، تغییرات رفتاری می توانند بهترین راهکار باشند. این تغییرات می توانند شامل درمان به منظور ترک فشردن زبان پشت دندان ها باشد.
در صورتی که دندان های دائم با همان الگوی اپن بایت در حال رشد هستند، ترکیبی از براکت های ارتودنسی و تغییرات رفتاری نیاز است. در موارد حاد، جراحی فک به منظور تغییر جای فک با کمک پیچ و پلیت نیز می تواند توصیه شود.
دیگر درمان ها شامل استفاده از ابزارهای چرخانی هستند که توانایی فشردن زبان پشت دندان ها را محدود می کنند، و استفاده از هدگیر که به فک ها فشار وارد می کند تا به جایی برسند که دندان ها در یک راستا قرار بگیرند.