در این نوشته می خوانید:
- 1 آیا تراش دندان ها می تواند احتمال پوسیدگی دندان و بیماری پریودنتال را افزایش دهد؟
- 2 آیا برای پیشگیری از پوسیدگی دندان نیاز است ارتودنتیست کار خاصی انجام دهد؟
- 3 چگونه می توان مانع تأثیرات گرمای ناشی از تراش مینای دندان شد؟
- 4 آیا بین دندان های استریپ شده و دندان های دست نخورده تفاوت ظاهری وجود دارد؟
- 5 مزایا و معایب استریپ کردن دندان
در مقاله قبل برای شما توضیح دادیم تراش سطوح مزیودیستال مینای دندان چگونه انجام می شود. اما اگر این کار با دقت انجام نشود می تواند عوارض جانبی زیادی داشته باشد.
آیا تراش دندان ها می تواند احتمال پوسیدگی دندان و بیماری پریودنتال را افزایش دهد؟
یافته های برخی تحقیقات حاکی از این بود که شیارهای روی مینای دندان که نتیجه استریپ کردن آن هستند، می توانند احتمال تشکیل و تجمع پلاک روی دندان ها را افزایش دهند و تا یک سال پس از برداشتن ابزار از روی دندان ها، باقی خواهند ماند. این یافته ها این پرسش را به ذهن می آورند که آیا واقعاً این درمان در دراز مدت می تواند احتمال پوسیدگی را افزایش دهد، و موجب ساییدگی سطح دندان شود؟
نتایج تجربی نشان داده اند که استریپ کردن air-rotor دندان، به میزان چشمگیری موجب بالا رفتن روند “دمینرالیزیشن” (کاهش مواد معدنی) مینای نهایی دندان خواهد شد. اما مطالعاتی که در آینده، و پس از 5 سال، روی نتایج آنها صورت گرفتند، حاکی از شواهدی بر خلاف این ادعا بودند؛ روی هم رفته، مقدار پوسیدگی های جدید مشاهده شده در قسمت های اینتپروکسیمال بسیار اندک (از 0 تا 6/4 درصد) بود. بین دندان هایی که سطح مینای آنها کاهش یافته بود و دندان های دست نخورده، تفاوت چشمگیری نبود. این احتمال وجود دارد که در شرایط کلینیکی، با معدنی سازی مجدد دندان با مصرف معمولی فلوراید، در دراز مدت می توان از بین رفتن مینای اینترپروکسیمال ناشی از ساییدگی طبیعی را احیاء نماید.
مطالعاتی که روی سلامت بافت های پریودنتال، پس از گذشت حداکثر 9 سال از استریپ کردن بین دندانی انجام شده بودند، تفاوت های چشمگیری در شاخص لثه و ارتفاع سطح آلوئولار نشان ندادند.
آیا برای پیشگیری از پوسیدگی دندان نیاز است ارتودنتیست کار خاصی انجام دهد؟
برای پیشگیری از تأثیرات نهایی کاهش سطح مینای دندان، روش های کنترل پلاک، استفاده موضعی از دهانشویه ها و خمیر دندان های فلورایده غلیظ، و هر از گاهی استفاده از ریتینری که با محلول فلورایده پر شده است، توصیه شده اند. قرار گرفتن دندان هایی که مینای آنها به روش شیمیایی استریپ شده است، در معرض محلول های کلسیم- فلوراید با غلظت پایین، به مدت 5 تا 10 دقیقه، در شرایط آزمایشگاهی می تواند موجب تشکیل قابل ملاحظه کریستال شود. اما، هنوز این پرسش وجود دارد که آیا فلوراید تراپی می تواند مزایای بالینی چشمگیری داشته باشد. البته خود بزاق دهان نیز، به سرعت و ظرف مدت یک ساعت، می تواند به معدنی سازی مجدد مینای دندانی که تراش داده شده است کمک کند. در طول 9 ماه پس از استریپ کردن air-rotor دندان های پرمولری که فلورایده نیز نشده بودند، معدنی شدن مجدد نهایی سطوح آنها نیز مشاهده شده است.
در مقایسه با افرادی که فلوراید دریافت نمی کنند، استفاده کوتاه مدت از مکمل ها، ژل های موضعی، و خمیر دندان های فلورایده با دوز بالا و پایین، نیز می تواند دمینرالیزیشن را کاهش دهد.
چگونه می توان مانع تأثیرات گرمای ناشی از تراش مینای دندان شد؟
گرمای ناشی از اصطحکاک یکی از عوارض جانبی فرایند استریپ کردن یا تراش مینای دندان با استفاده از ابزارهای چرخنده است. تحقیقات اساسی که در این زمینه انجام شده اند نشان داده اند که افزایش بیش از C °5/5 در پالپ دندان می تواند باعث شود تغییرات بازگشت ناپذیری در ساختار دندان بوجود بیایند. دیگر تحقیقات بلند و کوتاه مدت که روی تغییرات دندان ها صورت گرفته اند نشان می دهند ساییدن بیش از حد مینای دندان، حتی تا جایی که عاج دندان پوشش خود را از دست دهد، می تواند بدون هیچ خطری انجام شود، اگر این دو پیش نیاز مد نظر گرفته شوند: خنک کننده های آبی و هوایی استفاده شوند، و سطح آماده شده دندان ها صیقلی و تمیز شده باشد.
آیا بین دندان های استریپ شده و دندان های دست نخورده تفاوت ظاهری وجود دارد؟
همه روش های استریپینگ می توانند تأثیری باور نکردنی روی ظاهر مینای دندان داشته باشند که آن هم در مقایسه با دندان های دست نخورده، وجود سطوح ناهموار و شیارهای بیشتر روی آنها است. ناهمواری سطح دندان ها را تا میزان زیادی می توان با پولیش کردن دقیق کاهش داد. در برخی روش های استریپینگ که در آنها مینای دندان باید با نوراهای ساینده، مته های از جنس کاربید تنگستن، یا دیسک های پوشیده از الماس سوراخ سوراخ آماده شود و مرحله نهایی با دیسک های Sof-Lex انجام شود، نتیجه نهایی، سطح پولیش شده مینای دندان خواهد بود که صیقلی تر از مینای دست نخورده دندان ها خواهد بود. اگر بخواهیم از نظر عملی بودن آن را بسنجیم، هر چه کاهش سطح مینای دندان منجر به ناهموارتر شدن آن شود، دستیابی به یک سطح صیقلی با فرایند پولیش دشوارتر خواهد بود. متعاقباً، هر چه اندازه ذرات برداشته شده از روی سطح مینای دندان کوچک تر باشند، مرحله پایانی راحت تر خواهد بود و نیاز به زمان زیادی نخواهد داشت. بعلاوه، دیسک های Sof-Lex با قطر بزرگ تر، استفاده از یک دیسک جدید برای هر فاصله بین دندانی، و نیز مدت زمان پولیش بیشتر، می توانند نتایج پولیش بهتری در پی داشته باشند.
مزایا و معایب استریپ کردن دندان
قاعدتاً ارتودنتیست و دندانپزشک شما در پی راهی است تا به شما کمک کند برای همیشه صاحب لبخندی شوید که نشان دادن آن به دیگران موجب آزار شما نشود، به همین دلیل اگر حتی یک درصد احتمال داشته باشد کاری که انجام می دهند در آینده برای دندان های شما مشکل آفرین باشد، اقدام به انجام آن نخواهند کرد. به همین دلیل مزایا و معایب آن را می سنجند و با در نظر گرفتن همه جوانب پیش می روند.
استریپ کردن دندان نیز مزایا و معایبی دارد که با سنجیدن همه شرایط می توان نقاط ضعف آن را به صفر رساند. مزایای آن عبارتند از:
- با انجام آن، دیگر نیاز به کشیدن دندان نخواهد بود در نتیجه می توان از پیامدهای نامطلوب احتمالی آن نیز پرهیز نمود.
- با انجام این کار، نیاز نیست دندان ها مقدار زیادی جابجا شود.
- طول درمان کوتاه تر خواهد بود.
- نتایج ماندگارتر خواهند بود.
تنها نقطه ضعف آن بازگشت ناپذیر بودن آن است، که اگر برای انجام آن همه جوانب سنجیده شوند اشتباهی در کار نخواهد بود.