در این نوشته می خوانید:
دندان درنیاوردن مادرزادی کودکان یا هیپودنشیا، شرایطی است که در آن فرد با تعداد دندان هایی کمتر از حد معمول متولد می شود. دندان در نیاوردن در کودکان و نوزادان می تواند دندان های شیری و دائمی را تحت تأثیر قرار دهد، هر چند بیشترین دندان هایی که به صورت مادرزادی بیرون نمی آیند دندان های دائمی هستند.
در صورتی که شما یا کودکتان از بدو تولد یک یا چند دندان را به صورت مادرزادی ندارید، احتمالاً به این فکر می کنید که آیا این طبیعی است و اینکه برای آن چه کار می توان انجام داد- مخصوصاً اگر فاصله قابل توجهی بین دندان ها قابل مشاهده باشد. در این مقاله همه اطلاعات لازم در این خصوص را در اختیار شما خواهیم گذاشت، از جمله، تعریف هیپودنشیا، علل فقدان مادرزادی دندان، مشکلات ناشی از فقدان دندان، درمان های موجود برای فقدان مادرزادی دندان.
هایپودنشیا چیست؟
هیپودنشیا یک اصطلاح عمومی برای توصیف زمانی است که فردی به طور طبیعی در او دندان ها رشد نمی کنند. شایع ترین دندان هایی که به صورت مادرزادی وجود ندارند دندان های عقل یا مولر سوم هستند. پس از آن، فقدان دندان های پرمولر دوم، و دندان های لترال (دندان های سوم از وسط) شایع تر است.
چقدر فقدان مادرزادی دندان عادی است؟ بستگی دارد؛ حدود 20 درصد از افراد در حالی متولد می شوند که یک یا چند دندان عقل آنها به صورت مادرزادی وجود ندارد. اما گذشته از دندان های عقل، مطالعات حاکی از این هستند که بین 6/1 درصد تا 9/6 درصد افراد حداقل یکی از دندان های خود را از بدو تولد ندارند.
آیا می دانستید که احتمال داشتن دندان اضافی نیز وجود دارد؟ در مقاله دیگری به این موضوع پرداخته شده است.
اولیگودنشیا چیست؟
هیپودنشیا و اولیگودنشیا هر دو با یک موضوع مرتبط هستند، تنها تعداد دندان هایی که به صورت مادرزادی وجود ندارند تفاوت ایجاد می کنند. در صورتی که کمتر از شش دندان وجود نداشته باشد، هیپودنشیا نامیده می شود، در حالی که اگر شش دندان یا بیشتر وجود نداشته باشند تحت عنوان اولیگودنشیا نامیده می شود.
این کاملاً نادر است، اما فقدان همه دندان ها نیز ممکن است. در صورتی که فردی به دلایل ژنتیکی هیچ دندانی نداشته باشد، آنودنشیا نامیده می شود.
آیا میکرودنشیا با این موضوع مرتبط است؟
میکرودنشیا شرایطی است که در آن دندان ها کوچکتر از حد طبیعی هستند. این اتفاق می تواند برای همه دندان ها، یا تنها تعدادی از آنها رخ دهد. علاوه بر اینکه، برخی دندان ها کوچکتر هستند و می توانند حتی میخی شکل نیز باشند.
بین میکرودنشیا و هیپودنشیا ارتباط وجود دارد. این احتمال وجود دارد که یک دندان تحت تأثیر هر دو شرایط باشد؛ یعنی، دندان پرمولر دوم یا دندان لترال. نتیجه معمولاً بروز دیاستم، یا فاصله بین دندان ها است، اما درمان و اصلاح آن نسبتاً ساده است.
چگونه می توان به وجود هایپودنشیا پی برد؟
هیپودنشیا عموماً در طول معایناتی که دندانپزشک انجام می دهد، و اغلب با کمک تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس شناسایی می شود. تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس این امکان را بوجود می آورد که بتوان در کودکان و حتی قبل از افتادن دندان های شیری مشاهده کرد آیا هیچ دندانی به صورت مادرزادی غایب هست یا خیر.
فقدان دندان به دلیل فاصله ای که بین دندان ها بوجود می آید کاملاً مشهود است. اما، وقتی نوبت به فقدان دندان های دائمی می رسد، این امکان وجود دارد که دندان های شیری در جای خود باقی بمانند زیرا هیچ دندان جایگزینی وجود ندارد تا آنها را رو به بیرون فشار دهد. در این مورد، هیپودنشیا کمتر جلب توجه می کند، اما این احتمال وجود دارد که دندان های شیری باقی مانده در برخی مواقع مشکلاتی را تجربه کنند، از جمله شکستگی یا پوسیدگی. به محضی که دندانپزشک متوجه شود کدام دندان وجود ندارد، می توان طرح درمان را عملی نمود.
درمان های دندان درنیاوردن مادرزادی
گرچه این شرایط دندانی شایع هستند، اما هنوز هم می تواند لازم باشد تا فاصله ایجاد شده در نتیجه هیپودنشیا درمان شود. مشکلات متعددی هستند که می توانند در نتیجه هیپودنشیا بروز پیدا کنند، از جمله:
- مشکلات مربوط به گفتار و تلفظ لغات و حروف.
- بروز مشکل در جویدن صحیح غذا.
- مشکلات فیزیولوژیکال در نتیجه فقدان دندان.
- تحلیل استخوان در جاهایی که دندان وجود ندارد.
- شکستن یا پوسیده شدن دندان های شیری قدیمی.
درمان های فقدان مادرزادی دندان می توانند شامل یک یا چند روش از درمان های زیر باشند:
- بریس های ارتودنسی
- پروتزهای مصنوعی
- بریج ها
- ایمپلنت های دندانی
- باندینگ دندان ها
- ونیرها
- کشیدن دندان (در صورت باقی ماندن دندان شیری در جای خود)
معمولاً درمان هیپودنشیا زمانی صورت می گیرد که همه دندان های شیری افتاده (یا کشیده شده) باشند و دندان های دائمی بیرون آمده باشند. در مورد ایمپلنت های دندانی، ممکن است مجبور باشید چند سال صبر کنید تا استخوان فک به طور کامل رشد کند. با این حال، دیگر درمان ها نیز وجود دارند که می توانند در این فاصله زمانی برای پر کردن فاصله استفاده شوند.
درمان دندان در نیاوردن نوزاد با ارتودنسی
به احتمال زیاد، بریس های ارتودنسی نخستین بخش درمان هیپودنشیا هستند. از آنها برای جابجا کردن دندان ها، و گاهی اوقات ایجاد فاصله برای درمان های دیگر استفاده می شود. ارتودنتیست روی دندان ها براکت فلزی قرار خواهد داد و همه آنها را با یک سیم فلزی (و گاهی اوقات بند) به یکدیگر وصل خواهد کرد تا برای مرحله بعدی درمان، دندان ها را به جای درست خود حرکت دهد. اینویزیلاین و دیگر بریس های نامرئی نیز می توانند به عنوان بخشی از درمان هیپودنشیا برای جابجا کردن دندان ها عمل کنند.
درمان دندان درنیاوردن کودک با پروتزهای مصنوعی
پروتزها یا دندان های مصنوعی ابزارهای متحرکی هستند که فواصل ایجاد شده با هیپودنشیا را پر می کنند و به حرف زدن، جویدن غذا، و ظاهر کمک می کنند. برخی افراد تا پایان عمر خود از پروتزهای مصنوعی استفاده می کنند اما برخی دیگر ترجیح می دهند تا زمانی که منتظر روش های درمان دائمی تر مانند ایمپلنت های دندانی هستند، از آنها به عنوان ابزارهای موقت استفاده کنند.
مراقبت های دیگری هستند که برای پروتزهای دندانی لازم هستند، بنابراین، اگر از آنها برای نوجوانان به منظور حفظ فاصله استفاده می شود، اطمینان حاصل نمایید که فرزند شما می داند چگونه به درستی از آنها مراقبت کند. وقتی فرد رشد می کند، نیاز به چکاپ های دندانی منظم دارد، تا پروتزها تنظیم شوند تا متناسب با دهان و فک در حال رشد آنها باشد.
بریج های دندانی
بریج نوعی ابزار است که با چسبانده شدن به دندان های دو طرف فضای خالی، جای خالی دندان ها را حفظ می کند. بریج ها به روش های مختلفی داخل دهان قرار می گیرند. آنها راهکارهایی با دوام هستند و می توانند تنها پس از توقف رشد فک کار گذاشته شوند، بنابراین، به احتمال زیاد می توانند بخشی از طرح درمان دراز مدت باشند.
ایمپلنت های دندانی
فقدان مادرزادی دندان ها می تواند با ایمپلنت های دندانی درمان شود، اما مانند برخی درمان های دیگر، تنها می توانند زمانی کار گذاشته شوند که روند رشد استخوان ها متوقف شده باشد. ایمپلنت شامل یک پیچ فلزی کوچک است که داخل استخوان فک قرار می گیرد و یک روکش شبیه دندان روی آن کار گذاشته می شود. ایمپلنت ها درمان هایی برای دراز مدت هستند و باید ظاهر و عملکردی شبیه دندان های طبیعی داشته باشند.
نکته مهم این است که در صورت فقدان دندان های پرمولر (که از جمله شایع ترین موارد فقدان دندان هستند)، ایمپلنت های دندانی گزینه های مناسبی نیستند. گاهی اوقات استخوان پیرامون دندان ها از تراکم کافی برخوردار نیست تا ایمپلنت را بدون هیچ خطری داخل خود نگه دارد. دندانپزشک ابتدا شرایط را می سنجد سپس تصمیم می گیرد که آیا ایمپلنت ها گزینه مناسبی هستند یا خیر.
باندینگ و ونیرهای دندانی
اگر میکرودنشیا دارید، به این معناست که تعدادی دندان وجود دارند اما کوچکتر از اندازه هستند که باید باشند. این دندان ها را می توانید با کمک کامپوزیت ها یا ونیرهای دندانی اصلاح نمایید. این فرایندها کمتر از بریج های دندانی و ایمپلنت ها تهاجمی هستند اما ممکن است خیلی دوام نداشته باشند. علاوه بر این، آنها نیاز به دندان های دیگری دارند که دندانپزشک روی آنها کار کند.