در این نوشته می خوانید:
در مقاله قبل توضیحاتی در رابطه با ارتودنسی پیشگیرانه ارائه دادیم و گفتیم اگر احتمال بروز یکی از مشکلات ارتودنتیک در ساختار دندان ها و فک کودک در آینده وجود داشته باشد، ارتودنتیست با انجام یک دسته اعمال پیشگیرانه می تواند از بروز آنها پیشگیری نماید. با این حال، در صورت قصور والدین در توجه به علائم و نشانه های مشکلات ارتودنسی، ارتودنتیست مجبور خواهد بود این مشکلات را با کمک یکی از درمان های مداخله گر برطرف سازد.
ارتودنسی مداخله گر Interceptive
ارتودنسی مداخله گر برای شناسایی و حذف مشکلات و بی نظمی ها و عدم قرار گیری درست دندان ها و فک در طول رشد مجموعه صورت و دندان ها استفاده می شود. این فرایندها به منظور کاهش یا حذف شدن مال اکلوژن های رو به رشد بکار گرفته می شوند. ارتودنسی پیشگیرانه و مداخله گر، تا میزان زیادی عاری از هر گونه نمود ظاهری است. به همین دلیل نمی توان از درمان انتظار غیر قابل باور یا بی جا داشت، تنها کمکی که این درمان می کند این است که اگر درمان درست در سنین پایین انجام شود، هیچ درمان دیگری نیاز نخواهد بود.
در حال حاضر تصور می شود اکثر کودکانی که در سنین پیش از نوجوانی تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند، پس از بیرون آمدن دندان های دائمی جایگزین دندان های شیری، نیاز به مرحله دوم درمان داشته باشند. علیرغم این تصور، درمان ارتودنسی طی دوره واسط دندانی (دوره ای که تعدادی از دندان ها، شیری و تعدادی دیگر دائمی هستند) یا طی دوره ای که تنها دندان های شیری در دهان هستند می تواند تا میزان زیادی کمک کننده باشد.
موقعیت های استفاده از درمان ارتودنسی مداخله گر
موقعیت های مختلفی هستند که فرایندهای ارتودنسی مداخله گر می تواند به اصلاح یا کاهش شدت مال اکلوژن کمک کند که عبارتند از:
پیشرفت کراس بایت قدامی
به محضی که مشاهده شود که دندان های جلو در حالی رشد می کنند که احتمال شکل گیری کراس بایت وجود دارد، می توان آنها را به سمت محل درست هدایت کرد. پس از حصول اطمینان از وجود فضای کافی و پس از حذف علت بیرون آمدن دندان ها خارج از محل درست خود، با استفاده از یک آبسلانگ چوبی (tongue blade) می توان دندان ها را به سمت محل درست خود هدایت کرد. آبسلانگ چوبی (tongue blade) باید با زاویه °60 روی سطح اکلوزال، پشت دندان هایی قرار گیرد که تحت تأثیر قرار گرفته اند، و بیمار باید با قرار دادن دندان های جلوی فک پایین روی آن، مانند یک اهرم به دندان ها فشار وارد کند. این فشار باید هر بار به مدت پنج دقیقه طول بکشد. این کار باید چند مرتبه در طول روز تکرار شود.
دندان هایی که در جای نادرست رشد کرده اند
بیرون آمدن دندان های دائم خارج از محل درست خود، عموماً در نتیجه اختلال در مسیر رشد دندان مشاهده می شود. از جمله علل شایع این گونه اختلالات می توان به جذب غیر عادی ریشه ها، به جا ماندن مقداری از ریشه، و وجود دندان اضافی اشاره نمود. برای جلوگیری از رشد دندان در محل نامناسب باید چنین موانعی به موقع حذف شوند.
فاصله بین دندان های جلو و وجود فرنوم لبی غیر عادی
در صورتی که بواسطه وجود فرنوم لبی غیر عادی، بین دو دندان جلو فاصله ای غیر عادی مشاهده شود و با blanch test مورد تأیید قرار گیرد، نیاز خواهد بود فرنوم با کمک جراحی برداشته شود و فاصله بین دندان ها باید با مکانیک درمانی mechanotherapy (کاربری وسائل مکانیکی در درمان بیماری یا عواقب بیماری) اصلاح شود. دیاستم یا فاصله بین دندان های جلو در سنین پایین باید از مرحله جوجه اردک زشت بودن کودک (یکی از مراحل طبیعی رشد دندان های شیری که بین آنها فاصله وجود دارد و پس از رشد دندان ها دائم به صورت خود به خود برطرف می شود) تمیز داده شود، که معمولاً نیاز به هیچ درمان دیگری ندارد.
تراشیدن دندان ها Disking / slicing of teeth
گاهی اوقات برای ایجاد فضا با هدف باز کردن فضای کافی برای بیرون آمدن دندان های دائم جایگزین، نیاز است از دندان شیری درست تراشیده شود.
تداخلات اکلوزال
وجود تداخلات اکلوزال طی دوره رشد اکلوزال می تواند موجب جابجایی مندیبل (فک پایین) رو به عقب، رو به طرفین، و رو به جلو شود. با تراشیدن قسمت های مورد نیاز کاسپ ها (برجستگی های روی دندان ها) باید از تماس های پیش از موعد جلوگیری نمود. این گونه تراشیدن ها باید به سطح مینای دندان محدود شوند. دندانی که جابجا شده است، مانند جابجایی دندان های جانبی دندان های جلو به سمت زبان، باید با ابزارهای مکانیکی به سمت قوس دندانی باز گردانده شوند تا تداخلات اکلوزال برطرف شوند.
فضا ساز Space regainer
از دست رفتن زودتر از موعد دندان های شیری می تواند موجب جابجایی و لغزیدن دندان های مجاور به سمت فضای به جا مانده از افتادن آنها شود و در نتیجه موجب از دست رفتن فضای کافی برای رشد دندان های دائم جایگزین خواهد شد. فضا سازها به شکل ابزارهای ثابت و متحرک، با بازگرداندن دندان های جابجا شده به سمت محل اصلی خود، برای ایجاد فضا کاربرد دارند. این ابزارها با فضا نگهدارها متفاوت هستند. فضا نگهدار پیش از جابجایی دندان ها استفاده می شود در حالی که فضا ساز پس از این اتفاق بکار برده می شود.